Εμείς τα παόκια έχουμε γαλουχηθεί από τα μικρά μας σε αχαρτογράφητα νερά και κάθε είδους αστάθειες. Συνηθίσαμε το παράλογο, τη γκρίνια, τη μίρλα και τους κακούς μας δαίμονες. Συμφιλιωθήκαμε με όλα αυτά, χρόνια τώρα… Και μόλις καταφέραμε να βάλουμε το νερό στ’ αυλάκι, μόλις γεμίσαμε τα ταμεία μας, είδαμε τα αντίστοιχα κρατικά ν’ αδειάζουν, να γεμίζουνε ουρές οι τράπεζες και τους γύρω μας, πανικοβλημένους, φανατισμένους να αλληλοσπαράζονται σε μια μάχη που όταν λήξει θα βγούμε όλοι μας χαμένοι. Συγκοινωνούντα δοχεία ή απλά κάρμα;

Η Ευρώπη είναι το σπίτι μας. Εδώ γεννηθήκαμε, εδώ αναπνέουμε, εδώ δημιουργούμε. Eίναι η αυλή μας, η παγκόσμια κοιτίδα του πολιτισμού, της σκέψης, των δικαιωμάτων, του σεβασμού των αντιθέσεων, του Champions League, της λογικής. Καταντήσαμε όμως, να συνειδητοποιούμε καλοκαιριάτικα ότι η κοινή λογική δεν είναι και τόσο κοινή. Ένας δικός μας, ένας άλλος ευρωπαίος, ο Μπέρναρντ Σω είχε πει ότι λογικοί είναι αυτοί που προσπαθούν να προσαρμόσουν τον εαυτό τους στον κόσμο, ενώ παράλογοι, αυτοί που προσπαθούν να προσαρμόσουν τον κόσμο στον εαυτό τους. Το μέλλον της Ελλάδας εξαρτάται πλέον από το παράλογο. Το βάλαμε εντελώς στη ζωή μας κι ήρθε η ώρα –έστω και καθυστερημένα– να απαντήσουμε στο προαιώνιο ερώτημα: ποιοί είμαστε, από που ερχόμαστε, που θέλουμε να πάμε και το κυριότερο, με ποιούς;

Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε την Επανάσταση,
δε συλλογιστήκαμε ούτε πόσοι είμαστε, ούτε πως δεν έχουμε άρματα,
ούτε ότι οι Τούρκοι βαστούσαν τα κάστρα και τις πόλεις,
ούτε και κανένας φρόνιμος μας είπε:
πού πάτε ωρέ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα.

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, 1770-1843
Ήρωας άλλων εποχών, σε μια Ελλάδα που δεν άλλαξε καθόλου…