Κάτι παρόμοιο τέλος πάντων, φώναζαν τα παλιά τα χρόνια οι πλανόδιοι στα στενοσόκακα της Κάτω Τούμπας. Με το μαχαίρι τα καρπούζια! διαλαλούσαν άλλοι στον απάνω μαχαλά και με κινήσεις πολεμιστών ninja άνοιγαν στα δυό το υποψήφιο για πούλημα καρπούζι. Όλα καλά κι ωραία όταν το χρώμα του ήταν ίδιο μ’ αυτό της μαμάς Ρουσίας. Σε κάθε άλλη περίπτωση ο αγοραστής φωνάζοντας μάπα το καρπούζι! παρότρυνε τον ninja στο να σφάξει ένα άλλο.

Η τελευταία αυτή φράση έμεινε για να δείχνει τη μετριότητα, την κακή ποιότητα, τη διάψευση των ελπίδων, την πικρή απογοήτευση… Χειμώνας πια, μπούζι το κρύο –ειδικά στις άδειες κερκίδες– και χωρίς πολλές προσδοκίες, επαγγελματικές, προσωπικές και κύρια οπαδικές, νιώθω την ανάγκη να το φωνάξω κι εγώ:

Μάπα το καρπούζι!