Δεν ξέρω τι κάνετε εσείς, αλλά εγώ τώρα που έμεινα μόνος με την ΠΑΟΚάρα μου, περνάμε τρέλα! Έτσι είναι οι παιδικοί οι έρωτες… Δε σβήνουνε ποτές! Μ’ έχουνε πιάσει κι εκείνα τα επαναστατικά μου, ο οίστρος της προετοιμασίας για τη μάχη –από φοιτητής έχω να νιώσω έτσι–, οι ιαχές και τα τύμπανα του πολέμου… Τα όνειρα έχουνε πλέον επιστρέψει τα βράδια μου και ρε συ, το «καλύτερο αύριο» είναι …πιο κοντά! Κατιτίς στο …Πατριωτικό το σετάκι των συναισθημάτων μου, ε;

Άλλωστε ΠΑΟΚ και Πατρίδα είναι άπαιχτη ομάδα.
Τελευταία, σπάνε και όλα τα ρεκόρ εξαθλίωσης, καταπίεσης και αμηχανίας!

Άντε συντρόφια, να κλείσω και λίγο πιο επαναστατικά και σίγουρα πιο ενωτικά,
κάτι που κι αυτό μας λείπει τελευταία…

Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα
για την πατρίδα του;
Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από την Τούμπα μας
ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;

Και για όσους ενδιαφέρονται καλύτερα:
τάδε έφη Αθανάσιος Κλάρας*, Καπετάνιος του ΕΛΑΣ, 1905-1945

_______
* Αυτό το μικρό του όνομα, ρε παιδιά του Βελουχιώτη, δεν μπορώ να το αναφέρω καν,
* οπότε προτίμησα το αληθινό του όνομα. Μας διαβάζουν και παιδιά βλέπετε…