Στα παιδικά μου χρόνια οι γευστικές απολαύσεις κατά τη διάρκεια της βόλτας στην παραλία της Θεσσαλονίκης ήταν περιορισμένες. Και πέρα από τις γευστικότατες τουλούμπες η επιλογή –ειδικά για τα παιδιά– ήτανε μία. Το μαλλί της γριάς. Ένα σύννεφο από ζαχαρόνημα που κολλούσε όπου ακουμπούσε. Τα χείλη, η μύτη,  αλλά και τα μάγουλα στολισμένα από κρυστάλλους ζάχαρης. Σκέτη τρέλα, σκέτη απόλαυση!

Ακόμα και σήμερα μπορείς να το βρεις. Θα το αναζητήσω την Κυριακή λοιπόν πριν ανηφορίσω για Τούμπα όπου θα υποδεχθώ τη (βο)θρυλική γριά του Πρωταθλήματος, τον τρισκατάρατο γαύρουλα του Πειραιά. Και αν ισχύει αυτό που λένε, ότι δηλαδή η γριά η κότα έχει το ζουμί, τότε συντρόφια μου, αυτή τη γριά θέλω να μου την ξεζουμίξετε!