Ο Βουκεφάλας ήταν το άλογο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ένα πολύ ψηλό και πολύ δυνατό Θεσσαλικό άλογο, που σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο έμπορος Φιλόνικος πρότεινε στον Φίλιππο της Μακεδονίας για δεκατρία τάλαντα. Οι παρευρισκόμενοι ήταν βέβαιοι ότι πρόκειται για ένα πολύ άγριο, ατίθασο άλογο που ‘ναι αδύνατον να δαμαστεί. Ο Φίλιππος ήταν έτοιμος να το απορρίψει, αν δεν παρενέβαινε ο νεαρός Αλέξανδρος, που παρατηρώντας τη συμπεριφορά του αλόγου διαπίστωσε ότι φοβόταν τη σκιά του. Έτσι, πλησιάζοντάς το, άρπαξε τα χαλινάρια του, το έστρεψε προς τον ήλιο και έτσι κατάφερε να το ιππεύσει. Τότε ήταν που είπε και τη φράση: οἷον ἵππον ἀπολλύουσι, δι᾽ ἀπειρίαν καὶ μαλακίαν χρήσασθαι μὴ δυνάμενοι, που σημαίνει: «κοίτα τι άλογο χάνουν, επειδή δεν έχουν την ικανότητα και το σθένος να το δαμάσουν!». __περί τα 346 π.Χ.

Πέρασαν δύο χιλιάδες τρακόσια εικοσιτέσσερα (2.324) χρόνια και στα 1978 ο Μέγας Άκης –άλλη μια βαριά κληρονομιά– έγραψε το εκπληκτικό άσμα «Μολόγα τα», που πολύ μεστά ερμήνευσε ο Μιχάλης Μενιδιάτης.

Ποντάρει άλογο κουτσό και παίρνει πεντακόσια.
Εγώ ποντάρω σ’ αητό και χάνω κάπου τόσα.
Μολόγα τα, μολόγα τα, τα φράγκα μοιρολόγατα.
Τι γίνανε, μολόγα τα, χορτάρι για τ’ αλόγατα…

Τριανταεφτά (37) χρόνια μετά, και δεν ξέρω αν εσείς βρίσκετε κάποιους παραλληλισμούς ανάμεσα στη ρήση του Μεγαλεξάνδρου και σ’ αυτούς τους στίχους του Μεγάκις-πάνου, αλλά εγώ όταν πήρα το μήνυμα, ανατρίχιασα σύγκορμος! Κοίτα τι έχει συμβεί στον ΠΑΟΚ τα τελευταία χρόνια από έλλειψη σθένους και ικανοτήτων, κοίτα πόσα φράγκα και κουράγια έχουνε πάει χαράμι και come again…!

Άτιμη Ελλαδάρα, με την υπέροχη παράδοσή σου –σύγχρονη και αρχαία– όπου και να πάω με πληγώνεις! Τι καλύτερο λοιπόν κλείσιμο από την κατά Μανόλη Ρασούλη και Νίκου Παπάζογλου εκδοχή των συναισθημάτων μου;

Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ και βαθιά σ’ ευχαριστώ
γιατί μ’ έμαθες και ξέρω, ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ,
να πεθαίνω όπου πατώ και να μη σε υποφέρω!

Έτσι ακριβώς αδέρφια νοιώθω για την ΠΑΟΚάρα μας σήμερα. Έτσι…
Άντε βρε, …καλή χρονιά να ’χουμε!