Θα τα κάψω τα ρημάδια τα λεφτά μου
για να δω αν την καρδιά μου ή το χρήμα αγαπάς…

Τούτα τα λόγια τα σοφά έλεγε κι ο Μέγας Πυθαγόρας το μακρινό εκείνο 1967 όπου τα αετόπουλα δεν τα ‘χανε καταφέρει να νικήσουνε τους Βάζελους μετά τις δυο λευκές ισοπαλίες σε Τούμπα και Λεωφόρο. Τότε που οι συντοπίτισσες σκουληκόγριες παίζανε ακόμα στα μεγάλα σαλόνια.
Πολύ νερό κύλησε από τότε στ’ αυλάκια της Πυλαίας, δύσκολα χρόνια, ειδικά όσον αφορά τα οικονομικά της ομαδάρας. Φτώχεια! Το πιο βαρύ πράγμα στον κόσμο είναι η άδεια τσέπη. Και χρέη, χρέη! Ειδικά στη Μιχαλού…

Σγα-σγα, φτάσαμε στις μέρες μας να τύχουμε μεγαλοεπενδυτή, τεμέτερον παιδίον (теметерон), που μπραφφφφφ με μια μονοκοντυλιά έσβησε τα χρέη του πρότερου έκλυτου βίου μας. Οποία ανάτασις! Τι ανάτασις, Ανάστασις στην κυριολεξία! Κι ούλοι χαρήκαμεν κι ελπίσαμεν επιτέλους ότι σύντομα θα ‘ρθουν και για την αφεντιά μας «μαύρες μέρες», μέρες μεγαλείου κι ανείπωτου θριάμβου!

Με τον παρά μου …και την κυρά μου όμως! Κι έτσι πέρα από τον ομογενή επενδυτή που τα ‘σκασε ζεστά-ζεστά, πέρα από τους ανευθυνοϋπεύθυνους Γραμματείς και Φαρισαίους που σκιάζονται για τη δούλεψή τους και δεν αντιμιλάνε (μερικοί ούτε καν μιλάνε), πέρα από τους «αιώνιους» στυλοβάτες της ασπρόμαυρης ιδέας καθώς κι εκείνους που χύσαν τον ιδρώτα και το αίμα τους στις κερκίδες και τα γυμναστήρια και θεωρούν εαυτούς –με τον τρόπο τους– «ιδιοκτήτες», εμφανίστηκαν ξαφνικά σχέδια, ιδέες, απόψεις, γνώμες κι επιθυμίες πάνω από το κρεβάτι του ανανήψαντος ασθενούς. Επιπόλαια, αντικρουόμενα, συμφεροντολογικά, πειραματικά… Αλλά είπαμε, τώρα μιλάει το χρήμα!

Και τ’ αετόπουλα να βαριανασαίνουν και να πνίγονται μέσα σ’ ένα ασφυκτικό πλαίσιο ακινησίας και μηδενικής ανοχής. Πόρισμα ακόμα δεν έβγαλε κανείς. Ο θεράπων ιατρός ακόμα να φανεί. Ματζούνια και κομπρέσες αντικαθιστούν «προσωρινά» την όποια φαρμακευτική αγωγή. Πάλι καλά που λείψαν οι ξεματιάστρες (Άγγελεεεε μη…) και σταματήσαν να πηγαινοέρχονται σορτσάκια και φανέλες στα μοναστήρια και στις εκκλησιές! Τα πιάσαμε τα λεφτά μας τελικά…(;)

Το παρήγορο είναι ότι (σχεδόν) όλοι είμαστε από την ίδια μεριά κι οφείλουμε να βγάλουμε άκρη. Όλοι έχουμε την ανάγκη να θαυμάσουμε τον αητό να πετά και πάλι περήφανα και όχι υποχρεωτικά μεγαλόπρεπα –όχι άμεσα τουλάχιστον– στον ουρανό της πόλης. ΠΑΟΚείσαι λέμε… ΟΛΟΙ!

Ας συνειδητοποιήσουμε (όλοι) ότι υπάρχουν πράγματα που πωλούνται, πράγματα που ναι, έχουν κι αυτά την τιμή τους, αλλά και πράγματα που δεν αγοράζονται! Ούτε μ’ όλα τα ευρωδόλλαρα του Σόιμπλε ή τα ρουβλιογουάν των BRICS… Καρντάσια, μας ενώνουν περισσότερα απ’ όσα μας χωρίζουν. Ας συνέλθουμε σύντομα κι ας φροντίσουμε επί τέλους για τον άρρωστο και όχι για τις αρρώστιες μας! Το να θεωρούμε ότι μας ανήκει κάτι ή ότι εμείς μόνο τα ξέρουμε όλα ή να μιξοκλαίμε σα μωρές παρθένες, επισπεύδοντας έτσι «το μοιραίο» δε συμφέρει κανέναν μας. Ο πεθαμένος θέλει κλάμα. Ο άρρωστος γιατρειά, γατί στην τελική, τα σάβανα δεν έχουν τσέπες!

Αφού στον άλλονε ντουνιά, λεφτά δε θα περνάνε·
τα ‘χουν και τα θυμιάζουνε, βρ’ αμάν αμάν, δεν ξέρουν να τα φάνε.
(κατά Μάρκον)