«Κάποτε ήμουνα πουλί και μ’ αγαπούσανε πολύ!». Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του Άγγελου όταν ξωπίσω του κλείνανε ηχηρά της Τούμπας τα θυρόφυλλα. Άτιμη κοινωνία, άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους ρίχνεις στα Τάρταρα! Αυτή τη χρονιά, το αετόπουλο απ’ το Λευκό τον Πύργο έπεσε απ’ τα ψηλά στα χαμηλά κι απ΄τα πολλά στα λίγα, ενώ την ίδια στιγμή έβλεπε το αλάνι απ΄το Πασαλιμάνι, να σκαρφαλώνει από το βόθρο στο βάθρο και να πανηγυρίζει τρεις αγωνιστικές πριν τη λήξη, το 42ο Πρωτάθλημά του. «Νενικήκαμεν και φόρτσα στο πετάλι!» ανέκραξε ο απαισιότατος, αφού κατόρθωσε για άλλη μια χρονιά να μας κάνει τη ζωή ποδήλατο. Πολύ δειλός για να πολεμήσει, πολύ παχύς για να τρέξει. Παντού φτωχός, μα …στο πανηγύρι πλούσιος.

Και στον αντίποδα; Όπου φτωχός κι η μοίρα του… Άκρα του τάφου σιωπή στην Τούμπα βασιλεύει! Λένε ότι η ζωή μας καθορίζεται από τις ευκαιρίες. Και από αυτές που εκμεταλλευόμαστε αλλά και από αυτές που χάνουμε. Εμείς πάντως, φέτος την είχαμε τη δικιά μας, αλλά την (ξε)πετάξαμε! Πρέπει ακόμα να ομολογήσω ότι ήταν μια χρονιά πλούσια σε συναισθήματα. Ελπίδα, αλαζονεία, ανικανότητα, ντροπή, φρίκη, ζήλια, θυμός, απελπισία… Πολύ γρήγορα, τα όνειρα μεταμορφώθηκαν σε εφιάλτες. Τα πάθη σε λάθη. Κι εμείς ομολογήσαμε τα μικρά –ίσως για να συγκαλύψουμε τα μεγαλύτερα. Τελικά, οι αποκλειστικοί αίτιοι και αυτής της αποτυχίας είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Υπεύθυνοι και γι’ αυτά που κάναμε αλλά και γι’ αυτά που δεν κάναμε.

Αν θέλουμε πάντως τα όνειρά μας κάποτε να βγουν αληθινά, θα πρέπει να σταματήσουμε να κοιμόμαστε. Και δη όρθιοι…