Όταν το κοντέρ της ιστορίας έγραφε 1895, ελέχθη η φράσις “ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ” από τον τότε αρχηγό της ελληνικής κυβέρνησης. Δεν πρόλαβαν να περάσουν καλά-καλά εκατό χρόνια και σύσσωμη η Βόρεια Ελλάς ανέκραξε: “ΕΥΤΥΧΩΣ ΕΠΡΩΤΕΥΣΑΜΕΝ” αναφερώμενη προφανώς στο τελευταίο πρωτάθλημα της ασπρόμαυρης αρμάδας.

Στα τριάντα χρόνια που κύλησαν από τότε έγιναν πολλά, αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως στα χέρια του πολύπαθου λαού της Ιερής Ιδέας απέμειναν μονάχα τα ψίχουλα και το σουσάμι από τα τόσο διάσημα σαλλονικιώτικα κουλούρια. Πόσο να αντέξει ένας λαός, τί να του τάξεις άραγες για να κάνει τόσην υπομονή…

Τριάκοντα έτη βάστηξε ο πόλεμος Αθήνας-Σπάρτης, μ’εμάς τί θα γενεί κανείς δεν ξέρει… Ίσως ο Άγγελος, ο προσευχητής και ασκητής παγκίτης, κατέχει καλύτερα ποιά πόρτα να χτυπήσει και ποιό κερί να κάψει… Ίσως στο τέλος του πολέμου βρεθούμε καβάλα στ’ άλογα με μια κούπα κρασί της νίκης, σαν τους μεγάλους στρατηλάτες της ιστορίας μας… Ίσως…

Μέχρι τότε όμως ένα είναι το σίγουρο. Ότι θα δίνουμε τον αγώνα τον τίμιο και τον μεγάλο, χωρίς να μας τρυπάει τ’ αυτιά το ενοχλητικό χρατσάνιασμα των πλατανόφυλλων από το αρχέγονο σκουλήκι που επιμένει, αλλά δε θα μπορέσει ποτέ να μεταμορφωθεί σε πεταλούδα…