Σήμερα το λοιπόν, ασπρόμαυρα συντρόφια μου, θα μιλήσουμε για την κωλοτούμπα, μια σύνθετη λέξη από τον κώλο και την τούμπα. Όχι τη δική μας αλλά από αυτήν την κίνηση κατά την οποία, αφού στηριχτεί κάποιος με τα χέρια στο έδαφος, φέρνει το κεφάλι κάτω, τα πόδια ψηλά και με κατάλληλη στροφή του σώματος ξαναγυρίζει στην όρθια στάση. Αυτά όσον αφορά την αθλητική κωλοτούμπα. Όσον αφορά την πολιτική, σημαίνει την αναθεώρηση, την υπαναχώρηση, την πλήρη μεταστροφή των μέχρι πρότινος ιδεών και απόψεων του εκάστοτε πολιτικάντη.

Στον αθλητικό χώρο συναντάται σαν ακροβατική άσκηση (κυβίστηση) και ενίοτε σαν πανηγυρισμός, ενώ στο χώρο της πολιτικής σαν απέλπιδα προσπάθεια επιβίωσης, προσαρμογής σε ένα νέο περιβάλλον και ενίοτε αυτοσκοπός. Είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν ότι Ποδόσφαιρο και Πολιτική μοιάζουν καταπληκτικά. Λάθος! Πέρα από τη διαφορά του ήθους και του ύφους της κωλοτούμπας έχουμε κι άλλες διαφορές…

Μπορεί «οι νταβατζήδες» να βασιλεύουν και στους δυο χώρους, αλλά ρε συ, στο ποδόσφαιρο υπάρχει η κόκκινη κάρτα, η αποβολή, ο δρόμος για τα αποδυτήρια. Στην πολιτική, απλά μετακινείσαι σε άλλο χώρο ή άποψη. Μπορεί η εξέδρα-λαός, να είναι ο τελικός κριτής και στα δυό, αλλά δείτε πόσο αμείλικτη και χωρίς εμπιστοσύνη είναι απέναντι σε έναν παίκτη ή προπονητή που έχει αλλάξει δυο και τρεις ομάδες. Στην πολιτική –ανεξήγητα– η ίδια εξέδρα-λαός είναι αυτή που επιβραβεύει τον αλλαξοπιστήσαντα χαμαιλέοντα πολιτικό…

Και να μην ξεχνάμε αυτό που είχε πει άλλο ένα μεγάλο παόκι, ο Μέγας Ναπολέων ο Βοναπάρτης: στην πολιτική, η βλακεία δεν είναι μειονέκτημα.