Ο ΑΝΕΜΟΣ… Οι παλιοί λένε ότι δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος ειδικά γι’ αυτόν που δεν ξέρει πού πηγαίνει. Απλά νοιώθει το ενοχλητικό του σφύριγμα στα ταλαιπωρημένα του αυτιά. Έτσι και με την ομαδάρα μας. Όπου φυσάει ο άνεμος, κάπως έτσι μας πρωτοπαρουσιάστηκε επισήμως εφέτος. Με δύο γκολ παθητικό και μια ντουζίνα χαμένες ευκαιρίες. Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα… Τουλάχιστον τους σφυρίξαμε κι ένα γκολάκι για να μη σφυράμε αδιάφορα μέσα στην Τούμπα.

Ίσως να γέρασα, ήτανε κι η θερμοκρασία στα φόρτε της και λίγο έλλειψε να μείνω στον τόπο με αυτά που είδαν τα ματάκια μου απόψε! Έλιωσε η ψυχούλα μου… Κι αυτό το σφύριγμα του ανέμου (που λέγαμε) στ’ αυτιά… Αυθόρμητα, ανακλαστικά μάλλον, ξεκίνησα κι εγώ να σφυρίζω:

Χίλιες βραδιές στο δικό σου στενό ξημερώνω,
χίλιες καρδιές δε θ’ αντέχαν σ’ αυτό τον καημό.
Που να πω το μεγάλο μου πόνο μόνο εσύ θα τον γιάτρευες μόνο,
έλα και κάνε μου γέλιο τον κάθε λυγμό.
Σου σφυρίζω για να βγεις σου σφυρίζω
και κρυφομουρμουρίζω το δικό μας σκοπό…

Και ξαφνικά ανατρίχιασα! Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο θούριος της αρμάδας μας, το απόλυτα ασπρόμαυρο εμβατήριο:
Πόνος, αν(τ)οχή και …ξεροσφύρι!