Βλέπω τους αετούς να πετούν ψηλά μόνοι τους,
ενώ τα πρόβατα να μαζεύονται σε κοπάδι…

Ως φίλαθλος και οπαδός της ασπρόμαυρης αρμάδας, έχω μάθει να έχω αδυναμία και σε ο,τιδήποτε άλλο είναι ασπρόμαυρο. Γι αυτό μάλλον συμπαθώ και τα ασπρόμαυρα προβατάκια κι ας με εκνευρίζει ό,τι άλλο εκφράζει η ιδέα του τετράποδου αυτού. Ίσως λοιπόν αυτός να είναι και ο πραγματικός λόγος που σε αυτές τις εκλογές νοιώθω ως πρόβατον επί σφαγή.

Κι αν είναι έτσι, μήπως πηγαίνοντας για μαλλί βρεθώ τελικά κουρεμένος; Αν φύγω από το μαντρί θα με φάει κι εμένα ο λύκος; Και ποιόν λύκο τελικά θα αναδείξει αυτή η εκλογική διαδικασία να μας φυλάει; Όλα αυτά τριγυρνάν το κουρασμένο μου μυαλό και μου στερούνε τη γαλήνη.

Ο Γάλλος Κόμης Μιραμπώ είχε σοφά αναφέρει: Τα πρόβατα που πηγαίνουν για σφάξιμο δε λένε τίποτα, δεν ελπίζουν σε τίποτα. Αλλά τουλάχιστον δεν ψηφίζουνε και τον χασάπη που τα σκοτώνει, ούτε κι αυτόν που τα τρώει. Εμείς, 235 χρόνια μετά, μυαλό δε φαίνεται να βάλαμε κι εγκλωβιστήκαμε σε ένα αδιέξοδο περίμενε για να δούμε ποιό κοπάδι θα διαλέξουν τελικά τα περισσότερα πρόβατα αγνοώντας πάντα το βασικό: ο λύκος δεν προβληματίστηκε ποτέ για το πόσα πολλά μπορεί να είναι τα πρόβατα στο μαντρί (τάδε έφη Βιργίλιος).

Άντε και καλό βόλι ασπρόμαυρα συντρόφια…