ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ
Να τί απέγιναν οι 6.000 οπαδοί μας στο εκτός έδρας με την Χσιάν στην Κίνα το 221 π.Χ.
Αρκετοί από εσάς θα έχετε ακούσει για την ιστορία του Στρατού από Τερακότα (άκου τώρα όνομα που σκαρφίστηκαν). Του πήλινου στρατού που βρέθηκε θαμμένος βόρεια του μαυσωλείου του πρώτου κινέζου αυτοκράτορα, του επoνομαζόμενου Τσιν-Σι-Χουάνγκ, βόρεια και πάλι (…κι αυτό σύμπτωση;) της πόλης Χσιάν στη βόρεια (…) Κίνα!
Λιγότερο γνωστό είναι το ότι για να γίνει αυτοκράτορας ο λαομίσητος ερυθρός Τσιν-Σι-Χουάνγκ έπρεπε να κερδίσει σε διάστημα δύο χρόνων όλα τα Ματς-Σουτ-Μπολ-Λινγκ εντός κι εκτός (φιλικά κι επίσημα) πράγμα εξαιρετικά δύσκολο την εποχή εκείνη. Μην κοιτάτε που τώρα στις μέρες μας το πρωτάθλημα δεν αλλάζει “με τίποτα” χέρια, ούτε που και γι αυτές τις αγωνιστικές μπορεί κανείς να βάλει απερίσκεπτα “στοίχημα”…
Σε αυτή τη χρονική συγκυρία λοιπόν, έτυχε ο τότε ο Περήφανος Αυτοκρατορικός Ορθόδοξος Κουτεπιές (ΠΑΟΚ) να δίνει αγώνα επιβίωσης στη μακρυνή Κίνα και ενώ το ημερολόγιο έγραφε 221 π.Χ. και ο Ερμής ήταν ανάδρομος…
Δίχως να το σκεφτούν, κοντά έξι χιλιάδες παοκσύστες (έτσι ονομαζόντουσαν οι οπαδοί του τότε ΠΑΟΚ) καβάλησαν κάρα, άμαξες, άλογα, γκαμήλες δικάμπουρες, γαϊδούρια ξεσαμάρωτα κι ό,τι βάζει ο ανθρώπινος νούς, για να βρεθούν κοντά στον αγαπημένο τους Σύλλογο και να συμπαρασταθούν στην αγωνιώδη προσπάθειά του.
Και, ….τυχαίο; Έκτοτε η τύχη τους αγνοούνταν! Μέχρι σήμερα… Διαβάστε εδώ τις ανατριχιαστικές και μέχρι σήμερα άγνωστες πτυχές αυτής της ιστορίας.
Xi’an, China (Χσιάν): εκεί, που ακόμα και στα λεξικά, η Υπέρβαση έρχεται πριν από την Ταλαιπωρία, εκεί που μόνον η θέληση σε ωθεί να ξεπεράσεις τα όριά σου, εκεί που διασταυρώνονται τα μπινελίκια με τα μονοπάτια της ιστορίας, εκεί στην μακρινή Χσιάν, εκεί …εκεί, στη Β’ Εθνική…!
Σα να μην πέρασε μια μέρα… Έτσι ξαφνικά όπως χαθήκανε, έτσι απότομα ήρθανε στο φώς από την αρχαιολογική σκαπάνη ή κατ΄άλλους από τα ξόρκια των Μαγισσών της Σμύρνης. Όπως και να ‘χει το θέαμα είναι συγκινητικό ακόμα και για τους πιο οπισθόψυχρους. Ντυμένοι στα ασπρόμαυρα και με το έμβλημα του ΠΑΟΚ στο στήθος έρχονται να μας θυμίσουν τα χαμένα ιδανικά και τις χαμένες πατρίδες (και τα …χαμένα κορμιά θα συμπλήρωναν πολλοί μαζί μου).
Γνωστή και “αέναα αθάνατη” όμως είναι και η πρακτική των σκουληκιών του χρόνου και της ιστορίας. Ό,τι ο επιστήμονας ανέσυρε με έργο και ρυθμό βασανιστικό κι επίπονο, με μια υπογραφή και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι οι κρατούντες αλλοίωσαν εν ριπή οφθαλμού. Βέβηλα χέρια, απέξυσαν τα αγάλματα και τον αυθεντικό ασπρόμαυρο χρωματισμό τους και τα έβαψαν με το χρώμα της κότας… συγγνώμη, της τερακότας. Μόνο η φαντασία και ο πόθος μπορούν πλέον να αποδώσουν το μεγαλείο των μοναδικών εκείνων πολεμιστών-οπαδών στα μάτια της ψυχής μας!
